۲۵ ربیع الاول ؛ سالروز صلح پر افتخار ؛ عزتمند ؛ غرورآفرین و مصلحت آمیز معزالمومنین حضرت حسن جان ارواحنا فداه با معاویه ی ملعون است که به اختصار مفادی از عهدنامه ای را که هرگز توسط بنی امیه حتی برای لحظه ای اجرا نشد و قاطبه آن قوم لعین برای آنی به آن متعهد نبودند بیان می کنیم :

حسن بن علی بن ابیطالب با معاویة بن ابی سفیان صلح کرد که حسن متعرض معاویه نگردد به شرط آنکه او در میان مردم به کتاب خدا و سنت رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم و خلفای شایسته عمل کند به شرط آنکه پس از خود هیچکس را برای امر خلافت تعیین ننماید و مردم مسلمان، خود با شورا خلیفه تعیین کنند؛ و شرط کرد که مردم در هر کجای عالم که باشند از شام و عراق و حجاز و یمن از شر او ایمن باشند و جان و مال و زنان و اولاد شیعیان علی بن ابیطالب از معاویه در امام بماند. و نیز بر معاویه شرط شد که برای حسن بن علی و برادرش حسین و سایر اهل بیت و خویشان رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم مکری نیندیشد و آشکار و پنهان ضرری به ایشان نرساند و هیچ‌کس از ایشان را در هیچ کجای زمین نترساند؛ و شرط شد که دیگر علی را در قنوت نماز لعن نکنند چنان‌که تاکنون می‌کردند. خدا و رسولش بر این صلح‌نامه گواه گرفته شدند و عبدالله بن الحارث و عمرو بن ابی سلمه و عبدالله بن عامر و عبدالرحمن بن سمره بر آن شهادت دادند.»

در بعضی از منابع تاریخی، این مفاد هم در صلحنامه ذکر شده است:

  • خلافت پس از معاویه برای حسن و سپس برای حسین باشد.
  • حسن مجبور نباشد معاویه را امیرالمومنین بنامد.
  • معاویه هر سال دومیلیون درهم برای حسن علیه السلام بفرستد.
  • حسن هر سال 5 میلیون درهم از بیت المال کوفه بردارد تا آن را برای کمک به شیعیان وفقرای شیعه به مصرف برسانند.
  • معاویه برای بازماندگان شهدای جنگ جمل و صفین از سپاه علی علیه السلام یک میلیون درهم از خراج و مالیات زمین‌ها و دارابگرد خرج کند.